Я шкадаваннем, як Ясенін, не хварэю,
Калі ў далечыні малюся на Цябе.
З гадамі боль свой – болей разумееш,
Больш давяраеш спозненай журбе.
Яе паўсюль навокал прыкмячаеш:
У крыку галак,
ранішняй смузе…
Журба ляжыць на лісці малачаю,
На аддалённым левым беразе…
Адзін з журбою справіцца не ў сілах,
І гэта ўжо – не жартачкі, бяда…
Шкада цяпла, якое Ты любіла,
Шкада цяпла, якога не дадаў.
|
|
